Το κείμενο της απόφασης της συνόδου

Επαναβεβαιώνουμε ότι όλα τα κράτη μέλη της ευρωζώνης θα πρέπει να εφαρμόζουν υγιείς εθνικές πολιτικές με βάση τους συμφωνηθέντες κανόνες και θα πρέπει να επαγρυπνούν για την κοινή τους ευθύνη σχετικά με την οικονομική και δημοσιονομική σταθερότητα στην ευρωζώνη.

Υποστηρίζουμε πλήρως τις προσπάθειες της ελληνικής κυβέρνησης και καλωσορίζουμε τα πρόσθετα μέτρα που ανακοινώθηκαν στις 3 Μαρτίου τα οποία επαρκούν προκειμένου να διασφαλίσουν τους δημοσιονομικούς στόχους για το 2010. Αναγνωρίζουμε ότι οι ελληνικές αρχές έλαβαν φιλόδοξη και αποφασιστική δράση γεγονός που θα επιτρέψει στην Ελλάδα να ανακτήσει την πλήρη εμπιστοσύνη των αγορών. Τα μέτρα σταθεροποίησης που έλαβε η Ελλάδα συμβάλουν στη διασφάλιση της δημοσιονομικής σταθεροποίησης και της εμπιστοσύνης των αγορών. Η ελληνική κυβέρνηση δεν υπέβαλε...
...αίτημα για οικονομική ενίσχυση. Ως εκ τούτου σήμερα καμία απόφαση δεν ελήφθη για την ενεργοποίηση του παρακάτω μηχανισμού. Στο πλαίσιο αυτό οι χώρες μέλη της ευρωζώνης επαναβεβαιώνουν τη βούληση τους να λάβουν αποφασιστική και συντονισμένη δράση εφόσον κριθεί αναγκαίο, προκειμένου να διασφαλίσουν τη δημοσιονομική σταθερότητα στην ευρωζώνη συνολικά όπως αποφασίστηκε στις 11 Φεβρουαρίου.

Ο μηχανισμός θα περιλαμβάνει μια ουσιαστική χρηματοδότηση από το ΔΝΤ και μια μεγαλύτερη χρηματοδότηση από τα κράτη μέλη της ευρωζώνης, τα οποία δηλώνουν την ετοιμότητά τους να συνεισφέρουν με συντονισμένα διμερή δάνεια. Αυτός ο μηχανισμός θα πρέπει να θεωρείται ως έσχατη λύση όταν η χρηματοδότηση από τις αγορές είναι ανεπαρκής. Οποιαδήποτε εκταμίευση αυτών των διμερών δανείων θα αποφασίζεται από τις χώρες μέλη της ευρωζώνης ομόφωνα και υπό αυστηρές προϋποθέσεις οι οποίες θα βασίζονται στην αξιολόγηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Αναμένουμε από τα κράτη μέλη της ευρωζώνης να συνεισφέρουν ανάλογα με τη συμμετοχή τους στην ΕΚΤ.

Στόχος αυτού του μηχανισμού δεν θα είναι να παράσχει χρηματοδότηση με τα επιτόκια του μέσου όρου της ευρωζώνης, αλλά να θεσπίσει κίνητρα για επιστροφή στη χρηματοδότηση από τις αγορές, το συντομότερο δυνατόν με τα κατάλληλα επιτόκια κινδύνου. Τα επιτόκια δεν θα είναι συμβατικά, δηλαδή δεν θα περιλαμβάνουν οποιοδήποτε στοιχείο στήριξης. Οι αποφάσεις γι αυτό το μηχανισμό θα λαμβάνονται σε πλήρη συμμόρφωση με το πλαίσιο της Συνθήκης και τις εθνικές νομοθεσίες.

Επιβεβαιώνουμε τη δέσμευσή μας για την εφαρμογή πολιτικών που θα έχουν ως στόχο την αποκατάσταση μιας ισχυρής, βιώσιμης και σταθερής ανάπτυξης με στόχο τη δημιουργία θέσεων απασχόλησης και την κοινοτική συνοχή.

Παράλληλα δεσμευόμαστε για την προώθηση ενός ισχυρού συντονισμού των οικονομικών πολιτικών στην Ευρώπη. Θεωρούμε ότι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα πρέπει να βελτιώσει την οικονομική διακυβέρνηση στην ΕΕ και προτείνουμε την αύξηση του ρόλου της οικονομικής επιτήρησης και τον καθορισμό της στρατηγικής ανάπτυξης της ΕΕ. Η σημερινή κατάσταση αποδεικνύει την ανάγκη για ενίσχυση και συμπλήρωση του υπάρχοντος πλαισίου ώστε να διασφαλιστεί η δημοσιονομική σταθερότητα στην ευρωζώνη και να ενισχυθεί η δυνατότητά της να δρά σε περιόδους κρίσεως.

Μελλοντικά η επιτήρηση των οικονομικών και δημοσιονομικών κινδύνων και τα εργαλεία για την πρόληψή τους, συμπεριλαμβανομένης και της διαδικασίας περί υπερβολικού ελλείμματος θα πρέπει να ενισχυθούν. Χρειαζόμαστε ακόμα ένα ισχυρό πλαίσιο για την επίλυση κρίσεων με σεβασμό στην αρχή της υπευθυνότητας των κρατών μελών για τα δημοσιονομικά τους. Καλούμε τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου να θεσπίσει, σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, μια ομάδα εργασίας με εκπροσώπους από τα κράτη μέλη, την εκ περιτροπής προεδρία και την ΕΚΤ ώστε να παρουσιάσουν στο Συμβούλιο, πριν από το τέλος του χρόνου, τα μέτρα που απαιτούνται για την επίτευξη αυτού του στόχου, διερευνώντας όλες τις εναλλακτικές για την ενίσχυση του νομικού πλαισίου» .

                        26 Μαρτίου 2010                                    

  

Οι Γάλλοι, οι Γερμανοί και τα «αυτογκόλ» του George...

Ποιος είπε ότι η 25η Μαρτίου συνδέεται μόνο με τη γνωστή επέτειο του 1821; Μία ακόμα επέτειος της ίδιας ημέρας αξίζει κάποια υπόμνηση, διότι «κολλάει» στη σημερινή συγκυρία: στις 25 Μαρτίου 1957 υπογράφηκε η Συνθήκη της Ρώμης, με την οποία ιδρύθηκε η Ευρωπαϊκή Κοινή Αγορά, που αργότερα εξελίχθηκε στην ΕΟΚ και, τέλος, στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ενωση.




Το 1957 ιδρυτικά μέλη ήταν οι Γαλλία, Δυτική Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Ιταλία, Λουξεμβούργο. Σήμερα, τόσες δεκαετίες αργότερα, δεν μπορείς να μη θαυμάσεις –με το στόμα ανοιχτό– τόσο το... δημοκρατικό πνεύμα που διέπει τη λειτουργία της Ε.Ε. όσο και την «ωραία ατμόσφαιρα» στις σχέσεις μεταξύ των κρατών-μελών.

Για το πρώτο αρκεί μια υπόμνηση: το 2005 υποτίθεται ότι θα διεξάγονταν παντού δημοψηφίσματα για να εγκριθεί το Ευρωσύνταγμα. Εγιναν στη Γαλλία και την Ολλανδία –ιδρυτικές χώρες αμφότερες. Και στις δύο το Ευρωσύνταγμα καταψηφίστηκε. Τότε, ω του θαύματος, τα δημοψηφίσματα σταμάτησαν...

Για την «ωραία ατμόσφαιρα» υπάρχει κάτι τωρινό, που αφορά μάλιστα εμάς. Οχι επί του πιεστηρίου, αλλά επί του πληκτρολογίου: την ώρα που γράφονται αυτές οι αράδες –βράδυ Τρίτης προς Τετάρτη– μαθεύτηκε ότι ο γερμανικός ποιμενικός (Βερολίνο) γρύλισε αγριεμένος προς τη μεριά του γαλλικού μπουλντόγκ (Παρισιού) και έτσι έπεσε σαν τη γραμμή Μαζινό η γραμμή της κυβέρνησης Σαρκοζί για παροχή βοήθειας εκ μέρους της Ε.Ε. προς την Ελλάδα. Πριν από τη Σύνοδο η ευρωπαϊκή γραμμή πλεύσης τροποποιήθηκε περίπου ως εξής: «Σπρώχνουμε την Ελλάδα προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο με μια διαδικασία που έχει την αιγίδα της Ε.Ε., αλλά όχι απτή βοήθεια από την Ε.Ε. Αν κάποιες χώρες και οι τράπεζές τους θέλουν να βοηθήσουν την Ελλάδα, ας το κάνουν κατά μόνας».

Τάδε έφη Βερολίνο και οι Γάλλοι έκαναν πίσω. Ετσι, μέρες που 'ναι, δεν θα θυμηθούμε τα έργα του Ντελακρουά, ούτε θα κάνουμε παραλληλισμούς με τη δράση των Γάλλων φιλελλήνων. Το βέβαιο είναι πως οι Γάλλοι είχαν τους δικούς τους λόγους να τάσσονται υπέρ της ευρωπαϊκής αρωγής στην Ελλάδα. Πρώτον, οι τράπεζές τους έχουν δανείσει στο ελληνικό κράτος γύρω στα 75 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή περισσότερα απ' όσα χορήγησαν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα κάθε άλλης χώρας. Επιθυμούν διακαώς, λοιπόν, οι Γάλλοι να δουν μια Ελλάδα που θα μπορεί να αποπληρώνει με συνέπεια. Δεύτερον, το Παρίσι έχει να τελειώσει τη «δουλειά» της πώλησης των έξι φρεγατών στην Αθήνα. Από εκεί και πέρα αρχίζει η «ωραία ατμόσφαιρα» –με εμάς αφορμή, όχι αιτία... Κατά τις προηγούμενες ημέρες ο γαλλικός Τύπος έβριθε «πολεμικών» τόνων εναντίον του Βερολίνου. Η «Monde» έγραφε πως είναι απαράδεκτο η Γερμανία από τη μία πλευρά να «γραπώνει» όλα τα πλεονεκτήματα της ενιαίας αγοράς, να κάνει το 44% των εξαγωγών της στην Ε.Ε., να κερδίζει –έτσι– από τη χρέωση των εταίρων της και από την άλλη να αδιαφορεί για τις χρεωμένες χώρες.

Οι Γάλλοι δυσφορούν με τον τρόπο με τον οποίο το Βερολίνο κουμαντάρει την ενιαία αγορά. Το 1994 οι εξαγωγές αντιπροσώπευαν το 23% του γερμανικού ΑΕΠ, αλλά το 2008 είχαν ξεπεράσει το 47%. Στη συνολική αγορά της ευρωζώνης, στα μέσα της δεκαετίας του '90 η Γερμανία κάλυπτε το 25%, η Γαλλία το 18,5 %, η Ιταλία το 17%. Το 2009 η Γερμανία κατείχε το 27%, η Γαλλία έπεσε κάτω από το 13% και η Ιταλία ήταν στο 10%.

Αυτά με αφορμή τη μία επέτειο –εκείνη του 1957. Αν, τώρα, υπάρχει κάποιος λόγος να συνενώσου- με την Επανάσταση του 1821 (που, ειρήσθω εν παρόδω, δεν άρχισε την 25η Μαρτίου) με τον σουρεαλισμό, αυτός ο λόγος είναι απλός: ο συγκλονιστικός τρόπος με τον οποίο ο George σήκωσε το φλάμπουρο εναντίον των κερδοσκόπων και των Γερμανών κοτζαμπάσηδων θα μπορούσε να ξαναγράψει την ιστορία. Να ανοίξει τα μυαλά στρατηγών, πολιτικών, πολιτικών επιστημόνων, διαπραγματευτών, σκακιστών. Μετρ της τακτικής και της στρατηγικής ο άτιμος. Φανταστείτε, λοιπόν, τους αρματολούς και τους κλέφτες να διαμηνύουν στους Τούρκους: «Πίσω, ορέ, διαφορετικά θα χτυπήσουμε το κεφάλι μας στον τοίχο». Οι Τούρκοι θα έτρεμαν από φόβο μήπως οι γκιαούρηδες, χτυπώντας το κεφάλι στον τοίχο, θα πάθαιναν διασείσεις κι αμνησίες. Διότι τότε θα ξεχνούσαν τα χαράτσια που έπρεπε να πληρώσουν. Τι ρωτήσατε; «Ποια σχέση έχει ο George με αρματολούς και κλέφτες»; Α, όλα κι όλα. Αρματολός είναι, διότι, όπως είπε κι ο ίδιος, αρματώθηκε κι άφησε το γεμάτο πιστόλι πάνω στο τραπέζι. Για το «κλέφτης», τι να πω; Ισως οι «αιτιολογημένες» αρπαγές εισοδημάτων να παραπέμπουν στον κομψότερο όρο σοσιαληστής.

Αξίζει τον κόπο να δούμε πώς ακριβώς κινήθηκε η παρέα των μαθητευόμενων μάγων του George, προτού καν ο αγέρωχος ποδηλάτης στρίψει το μουστάκι του και πει σε αυτή τη γερμανική θηλυκή εκδοχή του Μέτερνιχ, τη Μέρκελ: «Ανγκελα, ρίξε τ' άρματα, εμείς δεν προσκυνάμε/κι αν η Ευρώπη δεν βοηθά, στο Δου Νου Του θα πάμε». Αξίζει, διότι τίποτε δεν προκύπτει ως κεραυνός εν αιθρία. Ούτε καν τα ρεσιτάλ ανικανότητας και οι επιδείξεις του τύπου «πώς να βάζουμε πολλά αυτογκόλ». Για να πείσουν την ελληνική κοινωνία να δεχθεί αγόγγυστα όλα τα «δύσκολα μα αναγκαία μέτρα», ο George και η παρέα του έφερναν διαρκώς την καταστροφή: φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού, έχουμε κάτι σαν πόλεμο, διακυβεύεται η εθνική μας υπόσταση, τα ταμεία σε λίγο δεν θα έχουν ευρώ τσακιστό. Πώς διάολο είναι δυνατόν να τα λες αυτά κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή και κάθε Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο να κλαψουρίζεις επειδή οι κερδοσκόποι αμαυρώνουν την εικόνα της χώρας, διογκώνοντας τα δημοσιονομικά της προβλήματα; Αν εσύ δεν φουσκώνεις τα πράγματα (που τα φουσκώνεις σε βαθμό κακουργήματος), τότε λένε την αλήθεια και οι κερδοσκόποι...

Με τι μούτρα να διαμαρτυρηθείς στους Γερμανούς επειδή η Deutsche Bank –παρέα με τη Goldman Sachs– πρωτοστάτησε τον Ιανουάριο στο κινδυνολογικό παιχνιδάκι που ανέβασε στο 6,2% το επιτόκιο αγοράς του ελληνικού ομολόγου, όταν το κλίμα το οποίο δημιουργούν αυτά τα τσακάλια είναι... ασορτί με τις οιμωγές του George και της παρέας του; Για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο στην Ελλάδα ενίσχυσαν το παιχνίδι των αγορών σε βάρος της ελληνικής οικονομίας και –εν τέλει– κοινωνίας.

Μεγάλο κατόρθωμα! Δεν ήταν, όμως, το μόνο...Τι άλλο έκαναν; Ενάλλασσαν το αδίστακτο ψέμα με τη ραγιάδικη διστακτικότητα. «Δεν θα μπορέσουμε να δανειστούμε τώρα που χρειαζόμαστε», έσκουζαν, την ώρα κατά την οποία οι αγορές προσέφεραν τα πενταπλάσια (Ιανουάριος) και τα τριπλάσια (προσφάτως) απ' όσα ζητούσε το ελληνικό κράτος με την έκδοση των ομολόγων.

«Δεν θα πάρουμε λογικό επιτόκιο αν δεν κόψουμε μισθούς και επιδόματα», τσίριζαν. Πότε; Την ώρα που η Κινεζική Τράπεζα Εισαγωγών Εξαγωγών δάνειζε στη Σερβία με επιτόκιο μόλις 3% και δυνατότητα αποπληρωμής σε 15 χρόνια!

Αλήθεια, ρώτησε κανείς τους Κινέζους με ποια ανταλλάγματα θα προσέφεραν τέτοιες δανειακές διευκολύνσεις στην Ελλάδα; Οχι. Γιατί; Προφανώς για να μη δείξει η παρέα του George ότι αναζητεί λύσεις εκτός Ε.Ε. Οταν φάνηκε πως ο γερμανικός ποιμενικός κρατούσε κλειστή την πόρτα της ευρωπαϊκής βοήθειας, τότε ο George τι έκανε; Φόρεσε τη φουστανέλα και είπε το φοβερό «ένα, δυο, τρία, θα πάμε στο Δου Νου Του, για να μάθεις, Γερμανία». Πίστευε στα σοβαρά ο George και η παρέα του ότι αυτό θα στρίμωχνε τη Μέρκελ; Γιατί; Γιατί να ιδρώσει το αυτί της; «Επειδή αν προσφύγει μια χώρα της ευρωζώνης στο ΔΝΤ πλήττονται το κύρος της Ε.Ε. και το ευρώ», απαντούσαν. Εμ, δεν είναι ακριβώς έτσι. Πρώτον: το ειδικό βάρος της ελληνικής οικονομίας στην ευρωζώνη είναι ασήμαντο. Δεύτερον: από πολιτικής πλευράς η Ελλάδα έχει λοιδορηθεί σε μέγιστο βαθμό, φυσικά και με ευθύνη της κυβέρνησής της, η οποία όλον αυτόν τον καιρό δεν τολμούσε καν να υπενθυμίσει –εντός κι εκτός συνόρων– πως έξι χώρες της ευρωζώνης έχουν μεγαλύτερο δημόσιο χρέος. Αυτό το στραπατσάρισμα σημαίνει πως ο πολιτικός λεκές λερώνει ανεπαίσθητα την Ε.Ε. Το όνειδος επιβαρύνει τη χώρα που καταλήγει στο ΔΝΤ, ανεξαρτήτως του κατά πόσο ο George συνειδητοποιεί τι σημαίνει προσφυγή στο εν λόγω ταμείο. Τι ακριβώς σημαίνει; Θα το δούμε την επόμενη εβδομάδα. Επί του παρόντος, ας υπογραμμίσουμε την απλή απορία μας: ξέρει τι θέλει ο George ή απλώς πηγαίνει εκεί που τον οδηγούν οι αποτυχημένες μπλόφες του;

Διονύσης Ελευθεράτος                                       

                 

Λόγια και πράξεις

Ο Ταγίπ Ερντογάν έχει προσωπική ισλαμική ατζέντα, στην οποία η Κύπρος είναι κομμάτι του «Ισλαμικού Εθνους της Τουρκίας»

Την ίδια στιγμή που ο «ευγενής» Ταγίπ Ερντογάν φωτογραφιζόταν με τους Ελληνοκύπριους δημοσιογράφους οι οποίοι τον παρουσίασαν ως ένα φιλειρηνικό και φιλήσυχο ηγέτη, η τουρκική αεροπορία παραβίαζε τον ελληνικό εναέριο χώρο... Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, που προς το παρόν ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς του με τους Τούρκους στρατηγούς χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει τον νικητή του λυσσαλέου αυτού πολέμου, πέτυχε τον σκοπό του, ο οποίος ήταν ένας και μοναδικός: Να παρουσιαστεί από τους εκστασιασμένους Ελληνοκύπριους δημοσιογράφους ως ο καλός ηγέτης, που επιθυμεί ειρήνη...

Βέβαια, η εικόνα που παρουσίασαν για την Τουρκία και τον πρωθυπουργό της είναι ψεύτικη και δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Ο Ταγίπ Ερντογάν έχει προσωπική ισλαμική ατζέντα, στην οποία η Κύπρος είναι κομμάτι του «Ισλαμικού Εθνους της Τουρκίας».

Ο σημερινός Τούρκος πρωθυπουργός είναι φανατικός -αν και δεν το δείχνει με την βοήθεια στρατευμένων δημοσιοσχεσιτών- και δεν πρόκειται ποτέ να συνθηκολογήσει ούτε με την Ελλάδα, πολύ περισσότερο δε με την Κύπρο. Δεν υπάρχει περίπτωση να υπογράψει καμία συμφωνία εάν δεν εξασφαλίζονται 100% τα κέρδη από την τουρκική εισβολή του 1974.

Δεν θα επιστρέψει ούτε ένα μέτρο εδάφους, εάν δεν ελέγχει το νησί. Οσοι πιστεύουν πως η Αγκυρα θα αφήσει να βασιλεύσει η ειρήνη στην Κύπρο είναι επικίνδυνα αφελείς.

Ο Ταγίπ Ερντογάν πέρασε απόλυτα τις θέσεις του στους Ελληνοκύπριους δημοσιογράφους αφού όλες οι ερωτήσεις τους κρίνοντας από το αποτέλεσμα ήταν παιδικές. Η επιλογή των εφημερίδων και των δύο τουλάχιστον εκ των τριών δημοσιογράφων έγινε από την κολυμβήθρα του Σχεδίου Ανάν. Ηταν τότε φανατικοί υποστηρικτές του αντιδημοκρατικού Σχεδίου Ανάν και σήμερα φιλαράκια του Αλεξάντερ Ντάουνερ ο οποίος τους «έδωσε» με τη διαρροή των εγγράφων του.

Εάν το σκηνικό της «συνέντευξης» του κ. Ερντογάν στήθηκε από τους συνεργάτες του για να επηρεαστεί η κοινή γνώμη στην Κύπρο και την Ελλάδα, ο στόχος δεν επιτεύχθηκε. Αντίθετα έγινε δεκτή η «συνέντευξη» με οργή και βοήθησε τον λαό να αντιληφθεί ότι οι υποσχέσεις του Τούρκου πρωθυπουργού είναι κάλπικες. Δεν μπορεί να πιστέψει κανείς τα «όμορφα λόγια» του κ. Ερντογάν, ο οποίος στο κάτω κάτω της γραφής θα μπορούσε να επιτύχει την υπερψήφιση του Σχεδίου Ανάν και από τους Ελληνοκύπριους με μία απλή κίνηση: με την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων από το νησί και την ταυτόχρονη κατάργηση των εγγυήσεων. Δεν το έπραξε διότι η πολιτική της Τουρκίας, ακόμα και αυτή την στιγμή, προβλέπει παραμονή του κατοχικού στρατού και τουρκικές εγγυήσεις επί όλου του νησιού. Και όμως... Οι Ελληνοκύπριοι δημοσιογράφοι μας βεβαίωσαν πως ο Ερντογάν αποδέχεται την αποχώρηση του κατοχικού στρατού.

Η Τουρκία δεν φημίζεται για την «μπέσα» της ως χώρα. Δεν μας έχει συνηθίσει να υιοθετεί τις συμφωνίες που οι ηγέτες της έχουν υπογράψει. Ενώπιον της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης εκκρεμούν πολλές συμφωνίες τις οποίες δεν επέτρεψαν να υλοποιηθούν οι βουλευτές σε συνεννόηση με τον εκάστοτε πρωθυπουργό και με την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων.

Τα ψέματα έχουν τελειώσει για την Κύπρο. Δυστυχώς, η Τουρκία δεν επιθυμεί και δεν θα επιτρέψει ποτέ την επανένωση του νησιού. Οι σχεδιασμοί της ήταν πάντα εναντίον της συνύπαρξης. Οπότε, ας προετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα. Εδώ που έφτασαν τα πράγματα, μου είπε ένας διπλωμάτης, ίσως να μην είναι καθόλου κακή ιδέα η διχοτόμηση... Ενα τρομακτικό σενάριο που δεν αποκλείεται να αποδειχθεί πραγματικότητα...

               09/03/2010    Μιχάλης Ιγνατίου

                                             

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΗΡΙΞΗ

Την Παρασκευή διάβασα λίγο τις εφημερίδες μια και έχω λίγο δουλειά Όλα ακρίβυναν και ο κόσμος δεν έχει δουλειά.

Διάβασα τον Πρωθυπουργό της χώρας να λέει:

«Δεν θέλουμε λεφτά. Θέλουμε πολιτική στήριξη για να πάρουμε λεφτά με το ίδιο επιτόκιο που παίρνουν και οι άλλοι» 






Σκέφτηκα τότε κάτι και είπα «αφού το λέει ο πρωθυπουργός κάτι ξέρει περισσότερα από εμένα θα το προσπαθήσω και εγώ». Ξέρετε έχω στα τούβλα το δεύτερο όροφο για την κόρη μου και θα ήθελα να το τελειώσω.


Την Κυριακή πέρασε να πάρει τις εφημερίδες του ένας υπουργός και του είπα:

«έχω την πολιτική στήριξη να πάρω ένα δάνειο από την τράπεζα;»

«φυσικά» μου απάντησε χωρίς να το σκεφτεί

Χάρηκα τόσο πολύ και είπα «καλά ρε μ%^&$α τόσα χρόνια και πως δεν το είχες σκεφτεί;» «Ευτυχώς που σου άνοιξε τα μάτια ο ΓΑΠ». Και για πρώτη φορά ένιωσα ικανοποίηση που τον ψήφισα. Από την χαρά μου έβγαλα την κύρια Mαριγω έξω μια και αύριο θα έπαιρνα λεφτά από την τράπεζα αφού είχα πολιτική στήριξη.

Σήμερα το πρωί με άσπρο πουκάμισο και σακάκι πήγα στην τράπεζα.

Ζήτησα τον Διευθυντή και του είπα

«θέλω ένα δάνειο € 100 000»

« Συγγνώμη εσείς δεν είστε ο περιπτεράς απέναντι»

«ναι»

«πιο είναι το εισόδημα σας κάθε μηνά»

«1500 ευρώ περίπου»

«και θέλετε €100 000 με χαμηλό επιτόκιο»

«ναι»

«συγγνώμη που χαμογελώ αλλά πως θα πάρω πίσω τα λεφτά μου;»

«α ξέχασα να σας πω έχω πολιτική στήριξη»

Ποτέ δεν ένιωσα τόσο ντροπή. Ο άνθρωπος άρχισε να γελάει τόσο δυνατά που μας άκουσε όλη η τράπεζα.

« άνθρωπε μου. Μην ακούς τις μ^%&**ς που λέει ο ΓΑΠ.

Ο άνθρωπος δεν έχει ιδέα από οικονομικά, δεν χρειάστηκε ποτέ να δανειστεί για τον εαυτό του ( μεγάλωσε σ’ άλλη τάξη από εμάς) και μέσα από μια θολή και ηλίθια άποψη για τις αγορές λέει αυτές τις μπούρδες.

Πες τον πολιτικό που σου έδωσε πολιτική στήριξη να έρθει να εγγυηθεί με ΔΙΚΑ ΤΟΥ λεφτά το δάνειο σου και τότε θα έχεις τις €100, 000.»

Έφυγα από την τράπεζα με το κεφάλι σκυφτό. Πέθανε το όνειρο μου και έγινα γελοίος διότι πίστεψα ΞΑΝΑ τον ΓΑΠ. Το πάθημα δεν μου έγινε μάθημα. Τι μα&*&*Ας που είμαι.

Στο περίπτερο πέρασε και ο υπουργός και του είπα τι έγινε;

«Μην ανησυχείς φιλέ όλοι γελάνε με τον ΓΑΠ αλλά δεν τολμάμε να του το πούμε. Είναι δικιά του ιδέα και νομίζει ότι ανακάλυψε την εξίσωση της βαρύτητας. Το ίδιο και με τους κερδοσκόπους. Νομίζει ότι φέρνει κάτι καινούργιο. Κάθε φορά που ένα κράτος τα κάνει σκατά τους κερδοσκόπους βρίζει. Κοίτα Άπω Ανατολή, Ρωσία κτλ. Αλλα δεν τολμάμε να μιλήσουμε δεν αφήνει τους ανθρώπους να εκφραστούν. Μονό εάν είναι το ίδιο με αυτά που πιστεύει και αυτός. Έχει και το Bulldog δίπλα του που γρυλίζει κάθε φορά που κάποιος λέει κάτι διαφορετικό»

Σκέφτηκα πόσο φτωχός είναι ο υπουργός. Για μια καρεκλά χάνει την αξιοπρέπεια του. Εγώ τουλάχιστον μιλώ ελεύθερα.

Έφυγε και μούντζωσα τον εαυτό μου δυο φόρες. Πρώτον γιατί ψήφισα τον ΓΑΠ και δεύτερον γιατί έβγαλα την κυρά Μαριγω έξω χωρίς να έχω τα λεφτά.

Μετά μούντζωσα και τις εφημερίδες που αντί να μου λένε ότι ο ΓΑΠ λέει μα&*&*ς μου το βάζουν πρωτοσέλιδο.

Πάω σπίτι να δω αγώνα .

Έτσι δεν θ’ ακούω την γκρίνια της κυρά Μαριγώς (ο δικός μου ΓΑΠ) που δεν θα τελειώσουμε το σπιτι της κόρης της.

       

               ο Περιπτεράς                             

Η γερμανική ύβρις.

Ἡ ἐξήγησις τοῦ παραλόγου αὐτοῦ φαινομένου τῶν ἀσυστάτων ὕβρεων εἶναι ὁρατή.

Οἱ Γερμανοὶ ὑβρίζουν τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν Ἑλληνικὸν λαὸν διότι δὲν ξεχνοῦν ὅτι ἡ Ἑλλὰς ἐματαίωσε τὰ ὑπερφίαλα τῆς κοσμοκυριαρχίας ἰμπεριαλιστικά των σχέδια.











Ἡ συντελουμένη κατὰ τὶς ἡμέρες μας σὲ πολλὲς χῶρες ἀπαξίωσις τῆς Πατρίδος μας μὲ ἀφορμὴ τὴν σοβαρὴ δημοσιονομικὴ κρίσι ποὺ διατρέχουμε, ἔλαβε σποραδικῶς διαστάσεις νοσηρῶν ἀκατονομάστων ὕβρεων. Οἱ ὕβρεις εἰδικώτερα τοῦ περιοδικοῦ «Focus» χρειάζονται βεβαίως πρωτίστως ψυχιατρικὴ ἐξήγησι, ἐξ αἰτίας τοῦ παραλογισμοῦ ποὺ τὶς διατρέχει. Ἀπὸ πολλὲς πλευρές ἐπισήμων ἀλλὰ καὶ ἄλλων σημαντικῶν προσώπων τῆς δημοσίας μας ζωῆς ἐδόθησαν ἀπαντήσεις στὶς ὕβρεις, μὲ ἀναφορὲς ἀκόμη καὶ στὴν κατὰ τὴν κατοχὴ τῆς χώρας μας συμπεριφορὰ τῶν Γερμανῶν, μὲ τὴν λεηλασία τοῦ θησαυροφυλακείου τῆς Τραπέζης τῆς Ἑλλάδος, τὴν ἀπομύζησι τῆς Ἑλληνικῆς οἰκονομίας, ὡς καὶ τὶς ἀκόμη ἀνεξόφλητες πολεμικὲς ἐπανορθώσεις, καὶ βεβαίως τὶς τεράστιες ὑλικὲς καταστροφὲς καὶ τὶς δολοφονίες δεκάδων χιλιάδων Ἑλλήνων πολιτῶν.

Λόγος για τη χαμένη μας παρρησία

Στην πλειονότητά μας στην Ελλάδα είμαστε, νομίζω, μια κοινωνία φοβισμένη, «σκιαγμένη». Είμαστε μια κοινωνία “εν αμύνη”!. Μια κοινωνία στη γωνία. Φοβόμαστε να μιλήσουμε δημόσια, φωναχτά και με παρρησία γι’ αυτό που πιστεύουμε ως χριστιανική ορθόδοξη πίστη, γι’ αυτό που πρεσβεύουμε ως κοινωνικές ηθικές παναθρώπινες αξίες, γι’ αυτό που αισθανόμαστε βαθύτερα ως Έλληνες, ως λαός σ’ αυτή τη γωνιά τής γης. Έχουμε καταντήσει «σάκος πυγμαχίας», που πάνω του ασκούνται με γροθιές –δοκιμάζοντας τις αντοχές μας– θρασείς, απαίδευτοι, ρηχοί, προκλητικοί, υλόφρονες, ανελλήνιστοι “Συνέλληνες”, εκμεταλλευόμενοι ακριβώς την ατολμία, την έλλειψη παρρησίας, τη φοβικότητα και την εσωστρέφειά μας.





Θα έλεγε κανείς αφοριστικά «είμαστε άξιοι τής τύχης μας!». Ωστόσο, υποστηρίζω προσωπικά –μιλώντας και γράφοντας δημόσια– ότι μάλλον είμαστε ανάξιοι και ανίκανοι υποστηρικτές των ιδεών, των αξιών, των ιδανικών στα οποία πιστεύουμε. Ανάξιοι υποστηρικτές τής πίστης μας –δειλοί, αποτραβηγμένοι. Ανάξιοι υποστηρικτές τής ιστορίας και τού πολιτισμού αυτής τής χώρας– άπραγοι, βουβοί, αξιολύπητοι. Είμαστε βολεμένοι και συμβιβασμένοι με ό,τι έχει επιβληθεί και επικρατήσει ως νοοτροπία εν ονόματι ενός ψευτοπροοδευτισμού, μιας στρεβλής σύλληψης για τα το τι είναι πραγματικά πρόοδος, προοδευτισμός, δημοκρατία, πνεύμα ελευθερίας, αξιοπρέπεια, σεβασμός τού άλλου, κατανόηση τού διαφορετικού, αλληλοπεριχώρηση ιδεών, απόψεων, βιωμάτων και συναισθημάτων.

Αποτέλεσμα: Περιοριζόμαστε στον χώρο μας, κλεινόμαστε στον εαυτό μας, περιχαρακώνουμε τη σκέψη μας, προφυλάσσουμε τις ιδέες μας, μάς κυριεύει η εσωστρέφεια. Μια εσωστρέφεια που παίρνει τη μορφή μιας μόνιμης απολογητικότητας, που συχνά εμφανίζεται ως ένα κρυφό πλέγμα ενοχής, ως στάση αμύνης. Πρόκειται –ας μού επιτραπεί η έκφραση– για μια αρρωστημένη εσωστρέφεια, σχεδόν για ένα ιδεολογικό ή πνευματικό σύμπλεγμα, που φαίνεται να το έχουμε αποδεχθεί σιωπηρά και περίπου να το εφαρμόζουμε ως κανόνα. Στην πραγματικότητα, πρόκειται –θα το πω– για μια «πνευματική τρομοκρατία», που απαγορεύει να έχεις άποψη για την πίστη –τη δική σου πίστη!–, για αξίες –τις δικές σου αξίες!–, για πατρίδα –τη δική σου πατρίδα!–, για παράδοση, για ιστορία, για πολιτισμό. Έτσι, περάσαμε από το ένα άκρο στο άλλο…Από μια κατάσταση όπου όλα ήταν δεδομένα, αδιαμφισβήτητα και υποχρεωτικά για όλους, είτε επρόκειτο για θρησκεία είτε για πατρίδα είτε για οικογένεια είτε για επιστήμη είτε για κοινωνία κ.λπ. (που ελεγχόσουν για την πίστη σου, κινδυνεύοντας να θεωρηθείς “αιρετικός” σε κάθε κλυδωνισμό ή ερώτημα, που ελεγχόσουν για κάθε αμφισβήτηση σε κατεστημένες επιστημονικές, κοινωνικές, πολιτικές ή άλλες απόψεις), περάσαμε στην πλήρη αμφισβήτηση των πάντων για τα πάντα. Περάσαμε στο άλλο άκρο τού εκκρεμούς, που σε υποχρεώνει να σιωπάς ή να απολογείσαι ακόμη και για τα αυτονόητα. Ακόμη και για θέματα (αξίες, αντιλήψεις, στάσεις) ευρείας ή ευρύτερης αποδοχής.

Δεν έχει νόημα εδώ να αναλύσει κανείς πώς φθάσαμε σ’ αυτή την κατάσταση μιας έξωθεν επιβαλλόμενης εσωστρέφειας. Οι ακρότητες προκάλεσαν αντιδράσεις και οι αντιδράσεις γέννησαν νέες ακρότητες –προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ένα είναι βέβαιο: Αφήσαμε να μάς κυριεύσει η εσωστρέφεια χωρίς να αγωνιστούμε όταν και όπως έπρεπε. Έτσι βρεθήκαμε από τη σιγουριά τής ιδεολογικοπνευματικής μας δύναμης, μιας προκλητικής και συχνά ανερμάτιστης εξωστρέφειας, στην αβεβαιότητα τής απολογητικής στάσης και στην αμηχανία μιας εσωστρέφειας, που δεν οδηγεί πουθενά.

Τώρα, αντί να θρηνούμε πώς δεν αντιληφθήκαμε εγκαίρως ότι «ασυναισθήτως» γύρω μας έκτισαν τείχη, ας προσπαθήσουμε να γκρεμίσουμε αυτά τα τείχη, ας περάσουμε σε μια πνευματική υπέρβαση, ας περάσουμε σε μια ελεγχόμενη εξωστρέφεια, με μέτρο αλλά και με δυναμισμό και αποφασιστικότητα. Αυτή η εξωστρέφεια, ας δούμε ποια μορφή θα μπορούσε να πάρει.




Θα επισημάνω δύο χώρους επιβαλλόμενης εξωστρέφειας:

α) την Εκπαίδευση για τους εκπαιδευτικούς, ιδίως τους θεολόγους, και

β) τον δημόσιο λόγο.

Ας ξεκινήσουμε με την Εκπαίδευση, εκεί όπου «χτίζονται» συνειδήσεις και πλάσσονται οι νεανικές ψυχές. Εκεί «η ομολογία πίστεως» κάθε εκπαιδευτικού μπορεί να λειτουργήσει ως σπόρος που θα καρπίσει, καμιά φορά και ως «βόμβα» που θα προκαλέσει έκρηξη. Ο δάσκαλος που θαρραλέα θα ομολογήσει μπροστά στους μαθητές του την πίστη του, την επίδραση που είχε και έχει στη ζωή του η πίστη του και πόσο μπορεί να βοηθήσει τον καθένα, ιδίως έναν νέο αυτή η πίστη, όταν είναι βαθιά, ουσιαστική και ειλικρινής, αυτός ο δάσκαλος θα έχει φυτέψει –συχνά χωρίς να έχει άμεση συνείδηση– «σπόρους ζωής» στις ψυχές μερικών, τουλάχιστον, μαθητών του. Αυτό ισχύει για τον εκπαιδευτικό κάθε βαθμίδας και ειδικότητας. Είναι σημαντικό –λόγω και τού κύρους που έχει, κατά κανόνα, ο δάσκαλος– να ακούσει ο μαθητής από τον φιλόλογο λ.χ. ή τον μαθηματικό ή τον καθηγητή τής ξένης γλώσσας ή τον γυμναστή κ.ά. ότι ο ίδιος πιστεύει και ότι χωρίς την πίστη ο άνθρωπος δεν έχει «σημείο αναφοράς» στη ζωή του, ιδίως στις δύσκολες στιγμές.

Κι ερχόμαστε στον θεολόγο. Ο εσωστρεφής θεολόγος με τo απολογητικό (συχνά και «κακόμοιρο») ύφος, αντί να εμπνεύσει και να ανεβάσει ψυχικά τους μαθητές του με τον λόγο τής πίστης κατάλληλα ειπωμένο (με αναφορές στην αγάπη ως βάση κάθε μορφής κοινωνίας και ανθρωπιάς, στην αξιοπρέπεια, στις ηθικές αξίες, στον αγώνα τού ανθρώπου για βελτίωση δική του και τού άλλου, στην ανεκτικότητα τού άλλου και τού διαφορετικού κ.ο.κ.), τις περισσότερες φορές τους μεταδίδει, άθελά του, τη δική του ατολμία, τη δική του απολογητικότητα, τη δική του έλλειψη παρρησίας. Κι όλα αυτά, ενώ μπορεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον, να ξυπνήσει ψυχές που υπνώττουν και, το κυριότερο, να αναπαύσει ψυχές που αγωνιούν. Μπορεί να δώσει φτερά, να δείξει δρόμους, να αποκαλύψει πτυχές τού κόσμου τού πνεύματος άγνωστες στους νέους, μπορεί να τους συνδέσει με “κείμενα ζωής” που είναι λ.χ. το Ευαγγέλιο τού Ιωάννη ή οι Επιστολές τού Παύλου, μπορεί, μπορεί, μπορρεί…Φτάνει να ξέρει πώς να μιλήσει για τα μεγάλα αυτά θέματα, πώς θα συγκινήσει, πώς θα ελκύσει με τα λόγια τής αλήθειας πάντοτε, μ’ ένα βιβλίο, με μια ταινία, με κομμάτια μουσικής κ.λπ. Και βεβαίως με τη σύνδεση των παιδιών με την Εκκλησία, με τη Θεία Λειτουργία που πρέπει απλά και ουσιαστικά να δείξει τι σημαίνει, με τους Ύμνους τής Μ. Εβδομάδος που είναι καθαρή ποίηση, με κάποια πατερικά αποσπάσματα, αλλά και με αναφορά σε λόγια σοφίας σύγχρονων ορθόδοξων μορφών, όπως ο Γέροντας Πορφύριος. Και μόνο να συνδέσει μερικά παιδιά με την Εκκλησία θα έχει προσφέρει έργο ζωής.Με άλλα λόγια, ο θεολόγος αντί να είναι «ο τελευταίος τροχός τής αμάξης» στο σχολείο, εφόσον νιώσει τον ρόλο του και πιστέψει στην αποστολή του, μπορεί να είναι το σημείο αναφοράς για πολύ ουσιαστικές δράσεις στο σχολείο. Μπορεί να είναι το πρόσωπο που πλησιάζει και μιλάει με τα παιδιά, που ακούει τα προβλήματά τους, που αμβλύνει αντιθέσεις. Σημείο αναφοράς αλλά και καταφυγής μαθητών, γονέων και εκπαιδευτικών ακόμη που χρειάζονται στήριξη. Ο εμπνευσμένος και εμπνευστικός, ο μαχητικός, ο ρέκτης, ο γνήσιος σύγχρονος ορθόδοξος θεολόγος.

Και κάτι ακόμη. Συχνά νομίζουμε πως ό,τι λέμε στους μαθητές μας, εφόσον δεν οδηγεί σε άμεσα ορατές πράξεις (μορφές συμπεριφοράς και σκέψης), πάει χαμένο. Ωστόσο, δεν συνειδητοποιούμε και οι ίδιοι ότι η λειτουργία τού πνεύματος λειτουργεί μυστικά και μακροπρόθεσμα. Τα πάντα εγγράφονται στις συνειδήσεις των παιδιών και έρχονται στιγμές που ανακαλούνται αυτόματα και επενεργούν χωρίς να γνωρίζει κανείς πού βρέθηκε αυτή ή εκείνη η σκέψη, η ιδέα, το κέντρισμα ή η συγκράτηση, η έμπνευση ενίοτε ή το πέταγμα τής ψυχής σε κατευθύνσεις που δεν είχαν προσχεδιασθεί.

Αν είναι όσο σημαντική προσπάθησα να δείξω η ομολογία πίστεως στον εκπαιδευτικό χώρο, εξίσου σημαντική είναι η μαρτυρία πίστεως στον δημόσιο χώρο και στον δημόσιο λόγο. Εννοώ στον χώρο δουλειάς, σε δημόσιες συναντήσεις και συγκεντρώσεις, σε ομιλίες ενώπιον κοινού, σε συζητήσεις, οπουδήποτε και οποτεδήποτε. Εκεί ο καθένας με την εξωστρέφειά του μπορεί –χωρίς κραυγές ή φαρισαϊκές φανφάρες, που άλλωστε δεν ταιριάζουν στην ορθόδοξη πίστη– να ρίξει τον δικό του σπόρο: να προβληματίσει, να φωτίσει, να αφήσει να διαφανεί, να σχολιάσει, να ομολογήσει, να διαφωνήσει αν χρειαστεί, πάντοτε με διάκριση χριστιανική, με ήθος, χωρίς πρόκληση ή μονοπώληση τής ορθής γνώσης, υπαινικτικά, διαλεκτικά, καλοπροαίρετα και καλόκαρδα, όχι κηρυγματικά ή δογματικά. Διδάσκει κανείς –και εμπνέει και επηρεάζει– και με το ήθος του, με όλη την προσωπικότητά του που πρέπει να λειτουργεί ως η άλως κάθε ομολογίας πίστεως.

Θα τελειώσω αισιόδοξα. Επειδή ανήκω σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι σ’ αυτόν τον τόπο δεν είναι λίγοι αυτοί που αγωνίζονται –έστω και μοναχικά– για καλύτερες συνθήκες ζωής, για μια ποιότητα στη ζωή και στη σκέψη μας, κι επειδή η χώρα μας όσα προβλήματα κι αν έχει –μερικά από άστοχους χειρισμούς ή από έλλειψη ουσιαστικής παιδείας– πορεύεται μπροστά και εξελίσσεται (έστω με αργούς ρυθμούς), πιστεύω ότι πρέπει όλοι να υψώσουμε τη φωνή μας, όπου ο καθένας μπορεί, δείχνοντας ότι η μιζέρια, η μαυρίλα, η οδός τής απωλείας δεν έχει κυριεύσει όλη την Ελλάδα, όλους τους Έλληνες. Υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει φως. Ας μιλήσουμε μόνο με θάρρος, με αγάπη, με ειλικρίνεια, με παρρησία και ας μετουσιώσουμε την εξωστρέφειά μας σε εσωστρέφεια.

         Γιώργος Μπαμπινιώτης                                      

Πρόγραμμα Στασιμότητας και Απραξίας !!

Πότε επιτέλους θα ξυπνήσει απ το λήθαργο και την απραξία η Ελληνική κυβέρνηση;

Πότε θα ανακοινωθούν μέτρα, θα ολοκληρωθεί η φορολογική πολιτική, προταθούν μέτρα ανταγωνισμού-αναπτυξιακής πολιτικής;; Πότε θα γίνουν οι απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις;;

Πότε θα αρχίσει να υλοποιείται το περίφημο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης (ΠΣΑ) του 2010, που κατατέθηκε 10 Ιαν.10;;






Επειδή δεν θέλουμε να μιλάμε θεωρητικά, θα σας δώσουμε στοιχεία και αριθμούς για να έχετε πλήρη εικόνα και να καταλάβετε το μέγεθος του προβλήματος.

To ΠΣΑ και συγκεκριμένα το Παράρτημα Δ’ περιέχει τα χρονοδιάγραμματα και την υλοποίηση του μεταρρυθμιστικού προγράμματος.


Το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα καλύπτει τους εξής τομείς:

Ενίσχυση της αξιοπιστίας των εθνικών λογαριασμών, των δημοσιονομικών στοιχείων και παρακολούθηση του Προϋπολογισμού.

Φορολογική πολιτική

Φορολογική Διοίκηση

Ανταγωνισμός και Ανάπτυξη

Άλλες μεταρρυθμίσεις/παρεμβάσεις

Για να δούμε πιο αναλυτικά τι έχει σχεδιάσει η κυβέρνηση και τι έχει κάνει μέχρι τώρα.

Στον πίνακα που ακολουθεί βλέπετε ανά τομέα τα μέτρα που έχουν σχεδιασθεί και υλοποιηθεί

Στον πιο κάτω πίνακα βλέπετε το προβλεπόμενο χρονοδιάγραμμα υλοποίησης των μέτρων ανά τομέα.

Δείτε τώρα το ποσοστό υλοποίησης των μέτρων 1ου τριμήνου, το οποίο βαδίζει προς το τέλος του.

Στον πίνακα γίνεται μια αποτύπωση των προγραμματισθέντων συνολικά μέτρων για το 1ο τρίμηνο του 2010 και αυτών που έχουν εκτελεσθεί.

Όπως προκύπτει από τους πιο πάνω πίνακες, η κυβέρνηση έχει υλοποιήσει μόνο 4 από τα 25 μέτρα, που πρέπει να ολοκληρωθούν μέσα στο 1ο τρίμηνο του 2010.
Δηλαδή ποσοστό 16 % !!!!

Το συμπέρασμα βασισμένο στα πιο πάνω στοιχεία, είναι ότι πέρασαν 5, 5 μήνες σε ταξιδάκια και συνεντεύξεις, μην έχοντας κάνει τίποτα Κοι της κυβέρνησης.

Πάντως το ΠΣΑ, να το αλλάξετε και να το ονομάσετε Πρόγραμμα Στασιμότητας και Απραξίας .....

        Έχω μάτια και βλέπω                                               

ΟΙ ΑΣΤΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΗΓΕΣΙΕΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΩΝ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ

 
  
Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη…

                             Μίλαν Κούντερα


                                             *Στη μνήμη του Γιάννη Σταμούλη


 Από τους 800 Γερμανούς στρατιωτικούς εναντίον των οποίων είχε ασκήσει δίωξη το μεταπολεμικό “Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου”, για τη γενοκτονική δράση τους στην Ελλάδα, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την ισοπέδωση και το κάψιμο 2.500 (!) χωριών, 50.000 εκτελέσεις μαχητών και αθώων πολιτών και τον θάνατο 300.000 ανθρώπων από την πείνα (λιμό) τον χειμώνα του 1941, αλλά και μέχρι το 1945, και δεκάδες χιλιάδες σωματικά αναπήρους και ψυχικά ασθενείς, δεν καταδικάστηκε κανένας!

Υπολογίζεται πως εξοντώθηκε το 12% των Ελλήνων. Το 8% από τις δολοφονίες-εκτελέσεις και την πείνα, αλλά και ένα 4% από τις γεννήσεις που δεν έγιναν, λόγω των ασθενειών – κακουχιών. Πέρα από τις καταστροφές των δημόσιων υποδομών και των ιδιωτικών περιουσιών, για τις οποίες η «Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων» (1947) αναγνώρισε μια συνολική μελλοντική απαίτηση για Επανορθώσεις-Αποζημιώσεις ύψους 8,5 δισ. δολαρίων, αγοραστικής αξίας του 1938 (!), χωρίς να αναγνωριστούν τα “διαφυγόντα κέρδη” για τις επόμενες δεκαετίες (!).

Η Ελλάδα ζήτησε τότε την αναγνώριση αποζημιώσεων ύψους 14 δις δολαρίων...